Rycerze Średniowieczni

Rycerz wybierał sobie damę serca czyli niewiastę,  która wywierała na nim wrażenie, czyli posiadała wiele cennych cnót. Tejże kobiecie rycerz ślubował wierną służbę, polegającą między innymi na obronie jej honoru i czci w każdej sytuacji. Sławił jej mądrość,  urodę i wszelkie cnoty jakie dama ta posiadała. Rycerz oddawał jej szacunek i cześć.

Rycerz do kobiet odnosił się z przyjemnością i okazywał im szacunek. Szczególną uwagę poświęcał jednak wybranej damie serca, której przysięgłe wierność. Wybranka serca była otaczana przez wojownika wielką czcią i zajmowała ważne miejsce w jego życiu. Miłość do kobiet stanowiła ponadto częsty temat sredniowiecznych utworów poetyckich. 

Rycerz doskonały w swoim postępowaniu zawsze kierował się zasadami ujętymi w kodeksie rycerskim. Wyróżnia się przede wszystkim odwagą i odpornością na ból-cechami niezbędnymi na polu walki. W średniowieczu wzorem rycerza był wojownik, który odznaczał się walecznością, uczciwością, pobożnością oraz posłuszeństwem wobec władcy. Ponadto idealny rycerz szanował kobiety i stawał w ich obronie oraz w obronie słabszych. 

Wyposażenie rycerza w dużej mierze decydowało o jego skuteczności podczas walki. Światczyło także o bogactwie i pozycji społecznej wojownika.